Lotti

Ik ben de trotse mama van  Ferre, een jongetje die ondanks alles nooit klaagde, alleen maar liefde uitdeelde en een glimlach op ieders gezicht kon toveren. Om Ferre zijn ziekenhuisopnames zo aangenaam mogelijk te maken heb ik van dag 1 geprobeerd zijn kamer heel warm aan te kleden. Een grote en een kleine valies, vol decoraties, stond altijd thuis klaar voor het moment dat we weer naar het ziekenhuis moesten.

Dit samen met een positieve instelling en heel veel liefde heeft er voor gezorgd dat Ferre zich altijd thuis voelde in het ziekenhuis en nooit met tegenzin naar het ziekenhuis ging. Ik vind dit heel belangrijk en wil mij inzetten om er voor te zorgen dat meer kinderen dit gevoel krijgen.

Monica

Als je ziet wat een vrolijkheid en kracht kleine Ferre had en weet met wat een super positieve ingesteldheid hij de strijd aanging, dan kan je niet anders dan dit verder te zetten en er voor te zorgen dat andere zieke kindjes ook de aanwezigheid van de magische Ferrekracht te laten voelen in de mooie dingen die we willen realiseren. Dat op zich geeft mij al de voldoening om dit te willen waar maken en te delen in al dit moois. Want zeg nu zelf een lach op ieders kindje zijn gezicht is het mooiste dat er is!

Elke

Ferre en ik zijn altijd twee handen op één buik geweest. Nadat ik hem leerde kennen als het kleine, nieuwe buurjongetje, kreeg hij al heel snel een bijzonder plekje in mijn hart. De momenten waarop we samen leuke dingen deden, duurden nooit lang genoeg voor hem. Steeds kwam er weer die vraag: “heb je misschien nog even tijd om nog wat te blijven?”. Omdat ik Ferre zo graag zag, kon ik moeilijk weigeren en bleef ik vaak veel langer bij hem dan verwacht.  Samen hebben we heel wat gelachen en beleefd. Zijn lach en zijn onvoorwaardelijke liefde zullen mij voor altijd bijblijven. Ik vind het dan ook een hele eer dat ik zijn liefde mee mag doorgeven om een lach op het gezicht van andere kindjes te laten verschijnen!

Katrien

We hebben Ferre leren kennen als een vrolijk en sterk ventje, hij had een speciale gave dat niemand kan beschrijven. Zelfs toen hij ziek was bleef hij zo positief. Ik vergeet nooit mijn bezoekje in Gent toen hij het moeilijk had maar toch nog lachen en een spelletje willen spelen en een gevoel geven als dit dat onbeschrijfelijk is. Dit is de rede waarom ik ja heb gezegd op de vraag of ik mij wil aansluiten bij de vzw. Om andere kinderen die ziek zijn hun omgeving een beetje vrolijker te maken. Want dit is wat Ferre zeker wilde, steeds dacht hij aan anderen.

Wat wil je meer dan een lach op kinderen hun gezichtjes, ook als het wat moeilijker gaat?